پیام نما

کوتاه ترین سفر خارجی ام، کشور ارمنستان در سال 85 بود. سفری کوتاه کوتاه آن هم فقط یک روز!با یک کوله پشتی مرز نخجوان رفتم. مرز بسته بود. تنها به این دلیل که مرزبانان گفتند شما هموطنان می روید آن طرف شادی می کنید! آن ایام ایامی بود که در ایران عزاداری بود.در حالی که من برای هدف دیگری می رفتم. از طرفی شادی ایرانی ها در آن سوی مرز چه ربطی به این طرفی ها داشت!؟از سر اتفاق و یک توصیه به ارمنستان می روم. برعکس، در این مرز سختگیری نبود! شاید ماموران فکر کرده بودند ایرانی ها در ارمنستان شادی نمی کنند، شاید هم اصلا فکری نکرده بودند.به شهر کاپان اولین شهر مسیر می رسم. هتل های درب و داغان پذیرای ایرانی های زیادی بودند. دیسکوها جایی برای نفس کشیدن غیرایرانی ها نداشتند با آن تابلوهای فارسی که در سردرشان بود!دختران ارمنی و نوشیدنی های خیامی هدف خیلی ها بود. آن هم در حد افراط. من شده بودم دقیقا ضد هدف و ضد حال! زود برگشتم. از طرفی سال گذشته سفری به شهر ورزنه با دوچرخه داشتم. آقای خلیلی مسئولیت یک بومگردی را در کویر ورزنه بر عهده داشت. می گفت مسافران این بومگردی بیشترشان خارجی ها هستند. واقعا می آیند از طبیعت و سکوت اینجا لذت ببرند. خیلی هم ساده تر از ما ایرانی ها سفر می کنند. اما ایرانی ها به دنبال سروصدا و برنامه های کاملا متفاوت هستند. لایه های درونی کشورهم دست کمی از این جریانات ندارند.این تفاوت ها از کجا می آیند؟ چرا با وجود فعالیت های نهادهای مختلف فرهنگی و برخوردهای شدید ما این چنین شده ایم؟ + نوشته شده در 2023/1/21 ساعت 13:40 توسط عدالت عابديني  |  بخوانید, ...ادامه مطلب